"Wszystko dobrze, dziękuję" - opowieść o presji, lęku i atakach paniki [RECENZJA]

Wszystko dobrze, dziękuję to jedna ze światowych premier 37. Warszawskiego Festiwalu Filmowego. Drugi z kolei film pełnometrażowy litewskiego reżysera Ernestasa Jankauskasa jest opowieścią o presji spełniania oczekiwań stawianych przez bliskich i lęku przed przyznaniem się, że nie wszystko u nas jest tak, jakby sobie tego życzyli.

Neurobiolożka Marija wraca do domu po dwóch miesiącach leczenia w specjalistycznej klinice psychiatrycznej, do której trafiła z powodu dręczących ją lęków i ataków paniki. Mimo że czuje się już lepiej, w pełnym powrocie do zdrowia przeszkadzają jej kłody rzucane pod nogi przez osoby z najbliższego otoczenia. Z powodu choroby kolega z pracy odsuwa naukowczynię od badań, którym poświęciła wiele lat zawodowego życia. Jej brat ukrywa rozwód, a narzeczony naciska, że już czas na założenie własnej rodziny. W dodatku matka Mariji trafiła do szpitala, o czym ta dowiaduje się jako ostatnia. W wyniku tych zdarzeń, z dnia na dzień, napięcie w życiu głównej bohaterki narasta, a wraz z nim powraca emocjonalny kryzys.

Film przedstawia skutki zbyt wielkich oczekiwań i presji, które rodzice przelewają na swoje dzieci. Możesz być profesjonalistką, ale tylko jeśli osiągniesz sukces. Ponieważ badania Mariji nie przynoszą spektakularnych wyników, zdaniem życzliwych, lepiej byłoby, gdyby poświęciła się rodzinie. Bliscy traktują jej zawód jako fanaberię, zabawę w naukę, grę ze szczurami w laboratorium. Nie potrafią zrozumieć, po co pracuje, skoro ma bogatego partnera i nie mieści się im w głowach, dlaczego nie ma dzieci - w ich opinii kobieta niebędąca matką nie jest w pełni wartościowa. Ale Marija kocha to co robi i wcale nie myśli o założeniu rodziny. Chce jednak być kochana i akceptowana, dlatego w głowie wciąż kołacze jej pytanie: Czy jestem wystarczająco dobra?

Oczekiwania najbliższych powodują u głównej bohaterki stres i ciągłe napięcie, co potęguje problemy psychiczne, których nie chce wyjawić przed bliskimi. Zamiast przyznać się do pobytu szpitalu, udaje że wyjechała do Indii. W rodzinie Mariji na pytanie: Co u Ciebie słychać? jest tylko jedna prawidłowa odpowiedź: Wszystko dobrze, dziękuję. Niezależnie od tego, jak bohaterom filmu jest w danym momencie ciężko - ich rodzina ma być idealna.

- Na początku zastanawiałam się jak mam przedstawić tę postać. Sama przechodziłam problemy związane z lękiem i atakami paniki. Gdy odrywałam tę rolę, czułam, że przechodzę to jeszcze raz - przyznała odtwórczyni głównej roli Gabija Siurbytė podczas spotkania premierowego w ramach 37. Warszawskiego Festiwalu Filmowego. Ostatecznie producenci zdecydowali się na zobrazowanie nasyconych symboliką dramatów rozgrywających się wewnątrz psychiki Mariji. Wraz z główną bohaterką przenosimy się do innego, nierzeczywistego świata. Słyszymy dręczące dźwięki, boimy się dziwnych zamaskowanych postaci, mamy wrażenie, że to już jej koniec, niemal fizycznie odczuwając ból. Film to zdecydowanie powieść polifoniczna, również na poziomie gatunków. - Film przede wszystkim jest dramatem. Później każdy może dopowiedzieć coś od siebie - wyjaśnił reżyser Ernestas Jankauskas.

Wszystko dobrze, dziękuję to wielogatunkowa opowieść o potrzebie zwyczajnego życia i pragnieniu bycia zaakceptowanym. Marija, mimo że nie osiągnęła światowego sukcesu, nauczyła się od szczurów z laboratorium wiele. - Miłość napędza postęp - skomentowała wyniki obserwacji, z nutą żalu w głosie, że ta nie zawsze jest bezwarunkowa. Ten i wiele innych wartych polecenia filmów  możecie zobaczyć podczas 37. Warszawskiego Festiwalu Filmowego, który potrwa do 17 października.

Tytuł: Wszystko dobrze, dziękuję / Man viskas gerai

Reżyseria: Ernestas Jankauskas

Scenariusz: Birute Kapustinskaite

Obsada: Gabija Siurbytė, Andrius Paulavicius, Donatas Simukauskas, Mija di Marco, Marius Repsys, Giedre Mockeliunaite, Vikte Simukauskiene, Dovile Kundrotaite, Emilija Latenaite

Gatunek: Dramat

Zdjęcia: Feliksas Abrukauskas

Produkcja: Litwa

Premiera: 2021

Czas: 89 minut